rust van reflectie

jij ving

druppels

met je hand

liet ze stromen

in een plas

langs de rand

van de weg

in groeiende

kringen dreef

je gezicht

op het water

dat wonderlijk

golfde in cirkels

steeds later

je lachte

ondeugend

spatte bewust de

rust van reflectie stuk

in de chaos van

regen kwamen we

jou niet meer tegen