na hun godvergeten zijn
het is de regen
die me parten speelt
ze drupt in regelmaat
al mijn gedachten stuk
haar monotone vallen
schept toch een paradijs
voel woestijnen weer bevallen
na hun godvergeten zijn
juich de bloemen toe
in een voortvarend bloeien
droom de rijke oogst voordat
de droogte hen zal snoeien
hier miezert het
in somberheid en nostalgie
ja ik ben nat en wens
mijn medemens geen regenallergie
wil melker
06/09/2007