Een regendag.

De wind en de regen hebben het leven in hun greep;
zij trekken mij over de streep
van haasten, lopen, rennen en vliegen
tot stilstand en rust,
naar een wiegen
in mezelf.

Ik stond zo-even roerloos in een grote regenplas;
zonder mijn hoed, mantel of das
zonder haasten, lopen, rennen, vliegen
koos ik heel bewust,
mee te wiegen
met mezelf.

De wind streek door mijn haar en de regen streelde mijn huid;
ik was hun prooi, hun zachte buit
zonder haasten, lopen, rennen, vliegen
werd ik stil gekust
bij het wiegen
door mezelf.

De wolken vol van regen wegen zwaar op de daken;
zij en ik samen, we wachten
zonder haasten, lopen, rennen of vliegen
op het stil ontwaken
van de zon die ergens ligt te wiegen
in een bed van rozen.
Ik vlucht terug mijn huisje in en ik lach
naar mijn spiegelbeeld waarin ik sta te blozen.

Marijcke Cauwe
www.seniorennet.be - Marijcke mijmeringen - Mam - filosofie
www.vijftigplusser.nl   Antwerpse handjes