ik zag hem in gedachten voor het hek
kijken naar zijn moeder en dacht
pak haar, trek haar weg
maar er was een te grote macht
die dit verhinderde
en langzaam reed de trein
naar Sobibor
 
ik zag hem in gedachten de schop oppakken
en scheppen zand gooien op zijn broer
die vermoord was door de vijand
maar dat deed de moordenaar
geen ene moer
 
ik zag zijn tranen langzaam glijden
over zijn stoffig en nat gelaat
ik voelde mijn maag krimpen
bij de gedachten wat mijn vader
hier allemaal achterlaat
 
hij is zelf niet meer op aarde
maar kijkt over mijn schouder met mij mee
hoe ik in Westerbork wat wilde vinden
maar was ik tevree o nee
 
hij heeft het mogen overleven
en is alsnog met leven doorgegaan
heeft een gezin gesticht
hij kreeg er zeven
maar bij zijn 41 jaar was zijn boek al dicht
 
ik mis nog elke dag mijn vader
maar op 4 mei zo dubbel en sterk
omdat ik zoveel heb verloren
doet de herinnering zijn werk
 
blijf gedenken al doet het pijn
laat het nooit meer gebeuren
maar als ik om mij heen kijk
zie ik de aarde langzaam rood kleuren
 
men heeft niets geleerd van vijf jaar oorlog
en gaat vrolijk door met slachten
het racisme steekt de kop weer op
het enige wat wij nu doen is
gewoon weer wachten.

© Leny kruis