Waar de zilveren maan
in de pupillen verdwijnt

het spookt, in december motregen
één omgekeerde tarotkaart, die van de gehangene

zwijgende op het gezicht van mijn moeder
voor haar vertrek, in ons allebei, klinkt cello

traag, traag, traag

innerlijke beweging die strekt zich als
herinneringen en liefde

dolken en verwijt en weer, liefde
onzichtbare redenen om elkaar te kwetsen

en weer, liefde, die steigerde
in herkenning van hetzelfde hartritme

zij zoekt in haar tas
wat kleingeld en de kaart

en zegt, niets.
ik ook, niets.

honderden kilometers later
huiver
houdt onze handen
aan elkaar vast

22-12-2006