huil niet als ik sterven moet
mijn vriend
mijn dagen dragen het kleurige kleed
van de maanden oktober en november
in de tijd dat het groen was ik de zon
uitdaagde en een goudbruine teint droeg
wandelde jij met mij samen door de duinen
op de top ervan vlijden we ons neer en
keken naar dat blauw verder weg met golvende
plooien waarop een meeuw stil rustig lag
zoals wij samen
je wilde de horizon naar je toe laten komen
door je verrekijker om de schepen die op
zijn lijn vooruit schoven te stoppen
je begreep het niet weet je het nog?
straks vaar ik in een donkere winternacht
de horizon tegemoet met een meeuw als gezel
hij kent de weg

blijf jij aan deze kant tot ook
de kleuren van jouw dagen gaan vervagen
dan begrijp je waarom de horizon
dichter bij je ligt en je kiest
om naar de overkant te varen
huil niet mijn vriend
als ik sterven moet