De bladeren vallen weer van de bomen

De tijd van depressie is gekomen

De zon vervaagt achter een donkere lucht

Het gevoel dat je weer terug in je hol vlucht

Herinneringen leggen een grauwe deken over je koude lijf

Het gevoel dat je alleen nog maar zinloze woorden schrijft

Moeheid behangt je dagindeling zwaarmoedig

Kleine lichtstootjes maken je soms iets wat overmoedig

Maar al gauw zakt de pudding in

Heeft leven zo weinig zin

Elke jaar gebonden aan deze zelfde sleur

Wanneer sluit je eens voorgoed de deur

Elk jaar weer ver van huis

Op een plek wat tegen al je gevoelens in druist

Machteloos smeek en bid je dat het over mag gaan

Dit is toch echt geen bestaan

Ziet iemand wel eens de hel waar jij in zit

De lege kamer met alle muren wit

Staren naar het plafond

Maar door die muren breek niet de zon

Verdoemd tot een marteling die telkens je geest treft

Die elke glinstering in je ogen bederft

De innerlijke schreeuw gaat door merg en been

Alleen kun je nergens anders heen

Je krijgt te horen je omgeving is niet van steen

Sorry, maar in deze strijd sta je voornamelijk alleen

Moedeloos tel je de zinloze uren

Hoelang moet deze pijn nog gaan duren

Je droomt zonder schaamte over een einde

Er is een donker licht wat naar jou seinde

Zo zonder traan deze aarde gaan verlaten

Weg van de veroordeling, onbegrip

Nooit meer in een verdomde dip

Vrij zijn van die helse psychische pijn

Eindelijk een licht dat voor altijd schijnt

Je strekt de armen uit

Het enige is lichamelijke pijn waar je op stuit

Je ziet bloed over je armen vloeien

De herfstroos is volop gaan bloeien

Je zakt op je knieën op de grond

Voor het laatst zijn de herfstbladeren bont

Je trekt voor het laatst aan het koord

Verdwijnt voorgoed in zelfmoord