Is het verleden niet doodgewoon
een excuus geweest voor het heden
waarin ik oog om oog
met m'n mond vol tanden stond
voor het steeds weer willen hebben van meer
maar met lege handen moest blijven bestaan?

In de kilte van mijn vroeg ontwaken
lag al de stilte van de rest van de dag
slechts een starend voor me uitzien
naar het razend voorbijgaand verkeer
en de gedachte aan wat komen kon
bleef bevroren in schijnrealiteit.

Het licht was altijd somber
of te hel in mijn flat
mijn ogen altijd flets
of fel in een flits
als ik kansen voor ontlading zag
maar breeduit lachen
ging niet meer.

Ik spreek zeeën van tijd
gesleten in ledigheid.