nog voor de laatste snik


we zagen water
van de rotsen druipen
in ondergrondse meren
door de regen buiten

het monotoon getik
zwol aan tot een geruis
de vlakke spiegels rimpelden
een schuimend witte kuif

de lampen doofden
ons geschreeuw
door het flauwe schijnen
werd de ruimte alsmaar kleiner

pas in totale duisternis
hoorden we na uren
weer het monotoon getik
gered nog voor de laatste snik


wil melker
06/01/2011
www.wilmelkerrafels.deds.nl