een vleugje lijkengeur
ze kloppen
op mijn deur
treden binnen
als ongeziene gast
wat blijft
is koude tocht
met vaag een
vleugje lijkengeur
ze schuiven
door de muren
kijken me vanuit
de spiegels aan
het is geen gluren
maar hun verschijning
kent niet de beperking
van het aards bestaan
ze vervluchtigen
mijn woorden verzuchten u
het tijdelijk te stoppen
en voor eeuwig mee te gaan
wil melker
11/01/2011
www.wilmelkerrafels.deds.nl
