In een huisje op Montmartre
zal ik wel nooit wonen
toch ga ik stiekem dromen

over vervlogen tijden
toen illustre bekenden
daar de touwtjes menden

in cafeetjes en steegjes
voel ik mij gevolgd
door Picassso en Van Gogh

kijk om
een schim met snor en hoed
verdwijnt om de hoek

mime kunstenaars
steken met elkaar de draak
van Matissse in mime herrezen
hoef je niets te vrezen

op een terras met een glas
zag ik schimmen
uit een ver verleden
ooit was dit een heden

had graag in hun tijd willen leven
dromen zijn soms ook een zegen