zij laten zich vermaken
 
 
een zaal die
nog weerbarstig lacht
en wacht met warm applaus
 
ik het enig lichtpunt
in het zwart die met
klam zweet de sof afwacht
 
ik knip de wilde haren weg
breek zacht met wat ik zeg
hun weerspannig ik
 
tot zij met honger blik
alles uit mijn handen eten
hun eigen egootjes vergeten
 
ik herder weer en hoed
de kudde met mijn schapen
de laatste rij zit al te vozen of te slapen
 
 
wil melker
08/06/2014
www.wilmelkerrafels.deds.nl