lyrische loftuitingen
 
 
mijn gedachten
dwalen af 
terwijl wij wachten
 
jij op een stoel
en zonder tekst 
alleen je ogen spreken
 
ik een blanco blad
omdat woorden hun
geboorte nog niet weten
 
een kaal decor maar
de reacties van jouw gezicht
worden strak uitgelicht
 
het openingsapplaus
werpt meteen zijn
schaduw op de eerste scene
 
ik start mijn monoloog
recht uit het hart als een
tsunami van liefde
 
jou overrompelend
met zachte koesteringen
en lyrische loftuitingen
 
in dialoog oog jij
terughoudend en verbaasd
over mijn emotionele haast
 
publiek vergetend branden 
wij woordloze liefde blussen 
elkaar voor het doek gevallen is
 
 
  	
	
							





