lyrische loftuitingen
mijn gedachten
dwalen af
terwijl wij wachten
jij op een stoel
en zonder tekst
alleen je ogen spreken
ik een blanco blad
omdat woorden hun
geboorte nog niet weten
een kaal decor maar
de reacties van jouw gezicht
worden strak uitgelicht
het openingsapplaus
werpt meteen zijn
schaduw op de eerste scene
ik start mijn monoloog
recht uit het hart als een
tsunami van liefde
jou overrompelend
met zachte koesteringen
en lyrische loftuitingen
in dialoog oog jij
terughoudend en verbaasd
over mijn emotionele haast
publiek vergetend branden
wij woordloze liefde blussen
elkaar voor het doek gevallen is