De zon verwarmt de atmosfeer die een universum begrenst
waarin lege gedachten weer  inhoud en betekenis krijgen.
De wind creëert in het wolkendek draperende plooien
waardoor het fuga-thema van bergen en lucht
 
gestaag op de toonladder van de wereld wordt opgenomen.
Vanuit mijn veranda laat ik mijn blikken dwalen over dit lijnen-
spel dat mij tot ontroering brengt en mijn hand geroutineerd
laat glijden over het zachte gestroomlijnde lijf van mijn geliefde .
 
Als ik haar lichaam omhels voelt het als een vreemde vreugde
die vanuit de hemel op mij neerdaalt, mij doet ontrukken aan
het gejaagde leven en mij doet realiseren dat het een kunst is
vreugde te hebben die verrijst uit een sereen geweten.