Ze is me
vergeten, want
zij kan dat.
Ik zit hier nog in de
ruïnes van onze relatie,
hier de computer met de
gebroken antenne zodat
internet niet meer werkt,
daar het bos van onze
eerste kus.
Toen was het er nog groen en geel
maar nu is het bladertapijt
zompig bruin en de lucht
groot en grijs.
Ik trek voorbij deze
vlagen als een kreupele
bevroren zwerver.
Maar soms,
heel soms,
kust een flintertje zonlicht
m'n gezicht en dan verdwijnt
de kramp uit m'n rug:
de mist heeft een einde.
Ergens.
