Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder,
      bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
      Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag
      en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ?
      Wat later: kindje ik word veel te oud.
      Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
      zo ver al van de aarde weggedreven,
      zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
      zonder bestek en her en der.
      Zij zoekt - het is een s.o.s. -
      haar herkomst en haar zijn als kind
      en niemand niemand, die haar vindt
      zoals zij was. Haar franse les
      herhaalt zij: van haar 8e jaar:
      'bijou, chou, croup, trou, clou, pou,