DE DONKERE WOLKEN TREKKEN ZICH OVER ME HEEN,
IK STA ALLEEN.
DE MAAN KIJKT ME AAN,
MIJN ENIGE BONDGENOOT,
DE STERREN ZIJN DE MENSEN DIE IK LIEF HAD,
ZE VERDWIJNEN EEN VOOR EEN.
DE ZON VERSTOPT ZICH ACHTER DE MAAN,
DE HEMEL KLAART OP,
EN IK,
IK VERSTOP ME TOT HET DONKER WORDT.