Ik brak de stenen
zie ik nu
veel sneller
dan jij bouwen kon
veroverde de ruimtes
die jij gesloten dacht
ontwortelde jouw vrijheid
en blind voor wat jij voelde
dat het jou benauwde
en jij niet verder kon
was ik bijna verdronken
in jouw diepste gracht
De kou vernevelt kleuren
in het stilzwijgende water
en ik laat ze niet meer komen
de duizend vragen
die er zijn
waarop ook jij
geen antwoord kent
Maar gooi niet weg
wat mooi was
zeg dat het niet gebeurt
dat het niet zo zal zijn
dat ik je stem verlies
ik wil nog met je praten
dat je soms bij me bent
zodat dat jouw verf
af en toe
mijn leven even kleurt
Anne M. Hoogveld
