verdwaasd liepen ze naast elkaar
twee geesten
vertrokken wit in het gelaat
de pijn maakte van hen bondgenootjes
strompelend 
ver weg was kracht
wisten ze zonder woorden
hoe boze man het gevecht zou winnen

ze trachtte te begrijpen
te proeven van het onvermogen
dat hem buitensloot
zijn verdriet ging als een speer
dwars door haar heen
spartelend probeerde ze te zwemmen
in de beek van overstroomde tranen

hij merkte niet hoe haar kopzorgen
eindeloos heen en weer liepen
botsten met het onbegrijpelijke
het schuldgevoel het hoofd boog
en een sorry mompelde

twee geesten zo verweesd
tuimelden in de kuil van nooit geweten