stilzwijgend ornamentaal ingenist
diepbruin weggekroegd in schimschaduw verholen
matgekraste zielespiegels achter grijs gefilmd glas
een kelk teveel door rookgordijn besluierd
buiten het middelpunt van jouw zwakke aandacht
moest ik je vinden

in een poging tot als vanouds hetzelfde zijn
sprak je krachteloos vriend
met ontweken liefde
liet zwijgend karrenvrachten vruchten loos
in gebrek aan ooit gesprek

gooide oude jongens met het krentenbrood weg
attent slechts bij een potentiële minnares
van voorbijgaande aard
glom nog een vurig vonkje door je ruitjes
maar de muziek verstierf voorbarig

mijn onmacht viel uiteen in levenloos water
gedekt onder een sleetse mantel van oude liefde
ving een koude kermis bot
spon de ontspannen toekomst geen garen meer
vielen loze gaten in gestopte zinnen

te snel  kwam de wegnodiging van hoe ik thuis zou komen
na een flauwe judaskus
zag ik je verloren