Opgedragen aan échte vrienden
Mijn vaste benen, soms verloren,
evenwichtsbalans, naar de maan,
optimistisch zoekend blijf ik hopen,
bij wijlen opstandig, met een traan.
Al gaat het moeilijk ik blijf dromen,
een omstaander trekt het zich aan,
helpt mij uit het zwalpend stromen,
en dwingt het zwarte gat te gaan.
Liefdevol komen er vele benen,
steun aanbiedend, god zij dank,
doordat ik van hen mocht lenen,
is mijn loop weer, vrij en vrank.
Ik wil je die benen eens benoemen,
échte vriendschap hun ware naam,
op hen kan ik mij steeds beroepen,
telkens, als ik wankel kom te staan.