zij sprak zijn naam in heldere letters
met warme adem reeg zij die aaneen
totdat ineens het woord ontstond
dat hij nog nooit zo had gehoord

zijn naam klonk niet als wenk
en ook niet als een roep om hulp
en ook niet als een woord
dat kil en vluchtig wordt gehoord

zijn naam klonk als een korte symphonie
die heel zijn lijf beroerde
en zijn gevoel betekenis gaf
die samenviel met wie hij was

hij zocht naar woorden om te spreken
te zeggen wat hij voelde
maar dat niet zegbaar bleek
hij was zijn naam in werkelijkheid

haar woord was hij geworden
waarmee hij was genoemd
en sprakelooos zocht hij haar blijk
zij  spraken slechts met ogen