Hier lig je
dan,
Je laatste ademteugen nemend,
Jouw leven traag maar toch gedecideerd wegvloeiend uit je stilgevallen
lichaam,
Jouw rode warme bloed drenkt de grond onder je...
De grond van een klein onbeduidend stipje land ergens duizenden
kilometers van thuis,
ergens over de grote wateren, ergens in een groot, ver land...
Slechts enkele kilometers van een klein dorp waar je gisteren nog werd
ontvangen door jubelende mensen,
Warm, vrolijk, ontzettend blij,
jou overladend met schouderklopjes, uitingen van dankbaarheid, vreugde
en waardering..
Nu lig je hier,
in de bloei van je leven,
geveld als een boom,
door een actie van iemand die jij niet eens kent, laat zwijgen haten
kan,
door die ene die jou ook niet kent,
wiens haat gevoed wordt door een verkeerd fanatisme en een
zelfopofferend plichtsgevoel,
ingeprent door een bizarre indoctrinatie van een groep mensen voor wie
een psychotische leider een ware afgod geworden is....
Daar lig je nu,
ergens in het onbekende niets,
wachtend op de ultieme verlossing van leed en pijn,
huilend, stil en innerlijk,
afscheid nemend van het leven,
bang en alleen...
En nog steeds lig je hier,
in ons kleine, nietige Nederland,
ver van je eigen thuis, je familie,
Alleen nu is je rustplaats met een witte steen gemerkt,
een witte steen die dankbaarheid en waardering uit naar jou die met
vele van je kameraden en medestrijders die hetzelfde onomkeerbare lot
met je delen
waardering en dankbaarheid dat jouw bloed achtergebleven is op het
slagveld voor onze vrijheid
En nu mag je hier rusten als de held die je voor velen van ons
geworden bent.
