Ik voel me intens gelukkig,
als ik naar jouw lach kijk.
Dan besef ik ineens:
Ik ben twee prachtige zonen rijk!

De één zal ooit uitvliegen,
wanneer hij zover zal zijn.
De ander zal bij me blijven,
ook al doet dat me pijn.

Het is niet dat ik dit niet wil,
begrijp me niet verkeerd.
Maar het is nu eenmaal zo
en dat heb ik geaccepteerd.

Hij is een bijzonder kind
in meervoudig opzicht.
En voor hem blijven zorgen,
voel ik echt als mijn plicht.

Een helpende hand is nodig,
want ik kàn dit niet alleen.
Toch vind ik die niet in de zorg,
want daar ontbreekt datgeen.

Met wat hulp van buiten,
kan ik mijn plicht voldoen.
Dat is mijn kind waard,
dus dat is wat ik wil doen!