Eindelijk ben ik na een leven achter de deur de goede weg in geslagen.
Al rusten er wel nog op zeeën tijd de nodige vragen.
Het is niet altijd makkelijk
om mijn gevoel te kunnen uiten,
Vaak is er nog een angst,
ga ik mijn boekje niet weer te buiten?
Alles was zo vreemd, veranderd,
ik stapte uit een sprookjes verhaal.
Het was zo anders, zoveel…
ik had dit gemist, allemaal.
De tijd van binnen het regime bleef wel altijd hangen,
de holte in de gangen…
Toen in een cellenblok waar in je zat gevangen.
Ook laat je weer heel veel achter,
en toch deed het enorme pijn,
Maar er is geen weg terug, je wilt niet terug,
het leven is zo fijn.
Daar komt je pas achter wanneer de tijd er voor je opzit.
Dan pas zie je de kleuren… recht… krom…
zwart en wit..
8
Het leven binnen de muren,
verblijven tussen beton en heel veel steen.
De wetenschap; ik sta buiten en ben niet meer alleen.
Het zoeken naar huisvesting, werk, een vaste plek,
dat wordt nu eindelijk een feit.
Het verwijderen van adressen,
die moet je zo snel mogelijk kwijt.
Je gaat van binnen de muren
alleen plaats zoeken in de maatschappij,.
Niet meer lopen op je tenen,
niet meer sluipen, echt je bent weer vrij.
Zorgen voor je eigen hachje, eten en drinken,
weg uit de sleur,
Het is wel wennen niet meer gooien,
smijten met je celdeur.
De maatschappij is dan zo hard,
daar hebt je binnen geen weet van
Maar in jezelf gaan geloven en weten dat je het wel kan.
Wanneer je buiten bent valt er een last van je af,
dat is een vreemd idee.
Je hebt zolang binnen gezeten,
en toch je neemt zoveel dingen mee.
9
