Waarom kan ik dingen die er gebeuren niet achter mij laten.
Die woorden die mij zo kwetsten en altijd door mensen waar ik zo van hou.
En die ik helemaal niet kwijt wil uit mijn leven.
Familie en vrienden die mij zo aan mijn hart gaan.
Vrienden die altijd zeggen dat ze mij zo goed kennen.
Maar als ik mezelf nog maar amper ken
hoe kunnen anderen mij dan zo goed kennen.
Het is zo verwarrend en zo moeilijk om duidelijk te krijgen
hoe ik er mee om moet gaan.
Waarom zij al die kwetsende woorden tegen mij zeggen.
Is het hun bedoeling mij pijn te doen.
Waarom zeggen zij dan nooit een keer sorry.
Tot nu toe ben ik het altijd die sorry moet zeggen of kan.
Het is altijd makkelijker om de ander aan te wijzen die het gedaan heeft
dan het zelf aan te pakken.
Is het zo moeilijk dan
ja het is moeilijk weet ik uit ervaringen met familie en met vrienden.
Mag ik geen au zeggen
moet ik maar over mij heen laten lopen, nou nee.
Dat gaat het niet worden,
nee dat zal ik niet snel doen.
Laat de ander maar inzien dat zij mij pijn doen
en zeggen zo had ik het niet bedoeld sorry.
Als je geeft om een persoon, geef je hem de gelegenheid je te kwetsten.
Maar ik wil het al niet meer en meestal zijn ze het
of al vergeten of ze draaien het al om.
Waarom mag ik geen sorry verwachten
en waarom blijf ik zolang boos.
Boos op al die mensen die mij zo'n pijn gedaan hebben.
Pijn die ik elke dag weer meeneem,
die er elke dag is.
Waar ik niet zomaar om heen kijk of stap
waarom kan ik het niet achter mij laten zodat ik verder kan
met al die moeilijkheden die ik elke dag weer meemaak.
Die mij verder helpen naar die handvatten die mij verder helpen.
Maar ik verkleum van al die kou die in mijn lichaam zit en dat zien zij niet.
