De put waar ik uit moest kruipen,
de tijd waar je dan nog helemaal geen weet van hebt.
Het grote gemis naar mijn meisje…
Terug naar de oorspronkelijke wereld,
van binnen weer naar buiten.
De val van alles: hebben, bezit… en dan het gat,
ik had het gevoel dat ik eigenlijk alles weer bezat.
Maar niets was minder waar,
ik had niets meer na die tijd.
Wat ik dacht te hebben,
dat was ik gewoon allemaal kwijt.
Alles is van de één op de andere dag
gewoon van mij verdwenen.
Er ging geen dag voorbij, met die gedachten
en het wenen.
Iedere dag opnieuw, beginnen, een nieuwe start,
met het gevoel van de pijn in je hart.
Natuurlijk waren er problemen
die ik niet had verwacht,
maar uiteindelijk mij wel
het goede resultaat hebben gebracht.
Het vertrouwen, de wil, moed,
alles lachte mij weer toe,

ik werd rustig, ik zag het lachend aan,
ik was niet meer moe!!
Het ging steeds beter,
echt ik ging weer vooruit in de tijd.
Het bracht weer wilskracht en ja,
dat was ik toch heel lang kwijt.
Toch werd ik nog heel lang nagekeken,
of nagewezen, en dat deed pijn.
Je wilt alles niet gaan verliezen,
ik vocht om mijzelf weer te zijn.
Eenieder had echt zo zijn gedachten
en een apart verhaal.
Ze zagen mij als toen,
maar in werkelijkheid was dat waar ik van baal.
Het was bij hen of de tijd stil is blijven staan.
Ik kon eenieder aankijken
en verder met mijn leven gaan.