Nu nog
een robuuste wind
welke het winterijs besnijdt,
vergezelt met een gemene koude,
die happend in de neuzen bijt.

Ergens
zomaar verlaten onder
een bestoven vogeldak,
kruimeltjes achtergelaten
als een schrale troost.
Keukenafval is weer geloosd,
een stuk of wat kaaskorstjes
marmeren wat kleur.

Binnenshuis
piepende deuren,
willen ook eens
buiten spelen.
Zijn hun rol
van sluiten moe.

Maar
bibberende mensen
beladen met
nieuwjaarswensen,
klappertanden
er tegenaan.
(titel naar het mooie boek van Peter van Gestel)

(9 januari 2010)