Omdat mijn woorden niet toereikend zijn
klinken klanken vanuit eenzaamheid en pijn.
Ik wil je verstaan, verward is jouw praten.
Vaak heb je mijn onmacht in de gaten.
Soms botsen mijn woorden, met je kreten.
Maar ik ben bij je, zal je niet vergeten!
Terwijl jij steeds hetzelfde doet en zegt,
blijft je gezicht eerlijk, helder en oprecht.
Zullen mijn woorden ook als klanken, klinken,
dat we samen in diep isolement wegzinken?
Toch lach je steeds, het ijs is gebroken!
Ik glimlach ook, ja we hebben fijn gesproken!