Eerbetoon aan allen die een ongelijke strijd moeten vechten.
Met de zon door het leven, je gelukkigste dag,
zorgeloos samenleven, enig wat dat vermag,
de vreugde delend in wat je samen bindt,
gezondheid datgene wat men zo natuurlijk vindt.
Plots komt de tijd geladen met immens verdriet,
dat schriktoekomstbeeld, dood in het verschiet,
het onrechtvaardig noodlot dat dromen verwoest,
onverbiddelijk aftakelend dat wat nog bloeien moest.
Die kankerende kanker waar men onmachtig tegen staat,
met zijn oneerlijk geweld dat enkel lidtekens laat,
alle leven wil leven en verafschuwt de dood,
haat de ziekte die haar geen kansen bood.
Sterk is de geest die ondanks dit alles lacht,
niet klagend maar troostend op vrienden wacht,
daardoor het mooiste beeld in de herinnering laat,
dat vriendschap en liefde zelfs de dood verslaat.
