Na verloop van tijd ging ik trouwen, dat deed mij goed.
Ik was gelukkig met het leven, ik kreeg weer moed.
Er kwam een dochter, ik was zo blij als een groot kind,
maar het was niet wat ik nu nog graag ondervind.
Mijn meisje was al ziek toen ze werd geboren,
en ik kon er niets aan doen, ik was volledig verloren.
Maar het was een droom, geen werkelijkheid,
ik kreeg van deze onderneming toch wel heel snel spijt.
Wanneer er eerder was ingegrepen,
had ik haar nog gehad,
maar dat kwam bij mijn ex‐vrouw
niet op haar pad.
Ik was al van haar gescheiden,
dat deed mij zeker geen pijn,
Maar wat ik miste,
ik kon nooit meer met mijn meisje samen zijn.
Zij is destijds gewoon van mij afgenomen,
ik kreeg weer een straf.
Zij was nooit meer bij mij,
en ik was weer bij af.
Ja wat er toen niet allemaal in mij los ging hangen,
het samen willen zijn, dat was een heel groot verlangen.
Het werd mij geschonken door mijn werkgever,
het geld had ik niet.
Een hoop mensen die je in deze tijd
echt nooit meer ziet.
Als ik dit bedrag wel had,
dan had ik het hier op willen verwedden.
Een dokter die dagen tot een week lang
heeft staan te zweten, om haar te redden.
Er ging echt van alles in mij om,
ik had rare gedachten.
Ik hoopte toen dat wij samen konden gaan,
ik kon niet wachten.
Gelukkig, ik kon toen nog wel heel vaak naar haar toe,
maar het zitten praten iedere dag,
dat maakte mij toen wel heel moe..
Ik mocht haar nooit meer bezoeken,
dat is nog harder dan graniet.
Je leeft als een clown, twee gezichten,
dat zien de mensen niet.
Er kwamen dreigementen,
en ook over en weer los dat was een hel.
Ik zag het alles dan ook
als een niet verdwijnend gezwel.
Ik stond toen vaak bij het spoor,
waar ik hoopte dat ik mijzelf verloor.
De gedachten het alleen zijn, het was zo’n leeg gevoel.
Het daar maar gaan staan,
de gedachten, dat was een heleboel.
Na lange tijd kreeg ik kennis aan
een hele lieve vriendin voor het leven,
waar ik alles mee kon delen,
praten, en mijn ziel aan geven.
Ook voor haar was dit moeilijk en een hevige tijd…
Ze bleef in mij geloven en we zijn elkaar
tot de dag van vandaag nog steeds niet kwijt.