’Gedicht is deel van jezelf’

De goede man had zich geen kopzorgen hoeven te maken. „Ik schrijf al gedichten sinds ik kán schrijven“, zegt Tobi Schepers. „Ik heb hele stapels op mijn kamer liggen. Bovendien is de jury er heel alert op. Er zijn duizenden inzendingen. Veel scholieren moeten van hun leraren meedoen. Die willen wel eens een gedicht overschrijven. Maar die worden er met een zoekprogramma via de computer wel uitgehaald.“

En dus was er geen beletsel om het volgende gedicht van de dertienjarige Helmondse scholier tot het beste van de wedstrijd uit te roepen:

Het silhouet van een schip,

vaart door de donkere nachthemel.

Ver weg zie ik een zwevende stad,

bungelend aan een massieve ketting.

Het schip vliegt over eindeloos uitgestrekte bossen,

brullen van onbekende dieren gaan door mijn hoofd heen.

En dan wordt alles stil,

de storm heeft toegeslagen.

Het gedicht is een van de drie die Tobi instuurde. Ze worden alle drie in de bijbehorende bundel opgenomen. Van niemand anders staat er meer dan één gedicht in waarmee de jonge Helmonder in feite een soort oeuvreprijs heeft gewonnen.

Hij vindt dichten leuk, maar niet met Sinterklaas: „Dat zijn maar rijmpjes.“ Hij schrikt niet terug voor steviger kost, of in de sjiekere omschrijving van de jury: ’Sterke, heldere verzen, waarbij een hele wereld te vinden is achter elke zin.’

Zelf las Tobi tot nu toe nooit gedichten van anderen: „Ik vond dat je dan binnendrong in het leven van die ander. Een gedicht is toch een deeltje van jezelf. Je geeft een stukje uit je leven prijs. Er zaten heel mooie bij.“

Waarna zijn moeder haar zoon enigszins in verlegenheid brengt door te zeggen dat hij ook zo heel mooi klarinet speelt. „Mahám!“, luidt het commentaar. Maar Tobi kan er wel mee lachen. Als ze hem maar lekker laten dichten. En straks in Nijmegen Grieks en Latijn laten studeren. Talen waarin trouwens prachtgedichten zijn geschreven.