Stadsdichter is geen columnist

VLAARDINGEN - In Vlaardingen bloeit de poëzie. De stad is al toe aan zijn tweede stadsdichter. Teuntje Verheul-Vreugdenhil voert sinds kort de pen waarmee de bard Kees Alderliesten een lange reeks sonnetten afscheidde. Haar taal is onopgesmukt, haar vorm de vrije. Het ogenschijnlijk alledaagse wordt bij haar net even anders.

Teuntje heet eigenlijk Elma Oosthoek. Ze is van beroep haptonome. Dat pseudoniem is vooral een eerbetoon aan haar oma. ,,Aan haar moet ik altijd denken als ik schrijf. Alles wat ik weet over mijn favoriete onderwerpen, de zee en de natuur, weet ik van haar.''

Zee en natuur: geen typisch Vlaardingse voorzieningen. Maar Elma ziet dat anders. ,,Bij een bepaalde windrichting ruik je de zee. En de stad heeft genoeg mooie, onbekende plekjes.'' Inspiratie is overal. Een bloeiende boom bij zorgcentrum Soenda kan een mooi gedicht opleveren.

Kees, alleenstaand, ooit onderwijzer maar al jaren levend aan zelfkant, schrijft ook veel over de natuur. Maar anders, vindt Elma. Weemoediger.,,Hij is een romanticus. Ik ben niet zoals hij op zoek naar de Grote Liefde. Ik woon gewoon in een koophuis met een man en drie kinderen.''

Zij ziet de stadsdichter als ambassadeur, niet als criticus. ,,Commentaar op het stadsbestuur laat ik graag over aan de columnisten,'' zegt ze. Zij zoekt het meer in persoonlijke, beschouwende teksten.

Kees schreef wel eens een gedicht bij een officiële gelegenheid, zoals de presentatie van de burgemeestersharing.

Eén keer moest hij hals over kop voordragen op een armenbegrafenis. ,,Ik stond in m'n onderbroek toen ze belden. Of ik direct kon komen.'' Tot politieke poëzie heeft hij zich nooit laten verleiden. ,,Dat is je rol niet.''

Hij zal de roem van het dichterschap missen. ,,Ik werd op straat gegroet. Voorbijgangers riepen: bedankt voor je mooie gedicht!'' Sommigen knipten zijn wekelijkse sonnet in Groot Vlaardingen uit en verzamelden die in een plakboek. Poëzie bleek ook een bruikbaar betaalmiddel bij de tandarts.

Elma kijkt sinds haar benoeming anders naar de stad. Ze voelt zich er intenser bij betrokken. Dat gevoel wil ze de komende twee jaar vertolken.

,,Je kan wel dromen van een huis aan zee, maar misschien schuilt er meer waarheid in het gezegde 'kus de grond waarop je woont'. Je moet gaan voor de plek waar je bent.''