Wat heb ik je gemist 'pap'
vooral dat eerste jaar.
Je dood kwam als een klap,
het was gewoon niet waar.
 
Het was wel waar, het was realiteit:
Ik was jou en je warme knuffels kwijt.
Ik voelde me soms zo alleen,
miste je armen om me heen,
want als je armen om me waren
kende mijn leven geen gevaren.
Ik voelde je liefde als je me omarmde
met een intensiteit die me blij verwarmde
.
Opeens moest ik zonder jou  leven.
Opeens moest ik alleen maar geven,
Het kind in me was plots volwassen,
moest nu op mam en schoonpa passen,
want negen dagen na jou,
stierf ook zijn geliefde vrouw.
 
Ja pap, er viel toen menig traan,
we zijn door een diep dal gegaan
en in dat dal was alleen maar pijn.
Dan wilde ik zo graag weer kind zijn
van die ene, beminde ouder
met mijn hoofd dicht tegen je schouder.
 
God heeft ons uit het dal gehaald,
ons met Zijn troostend Licht bestraald
en het is goed, pap, het is goed;
ik weet, dat ik je  weer ontmoet.
Als ik dan bij Thuiskomst voor je zal staan
zul jij je armen weer om me heen slaan.