Het klinkt heel mooi:” Ik ben een christen,
Ik stel de Heer - en Hem alleen -  centraal.
‘ k Geef altijd alles aan Hem over,
‘k vertrouw Hem helemaal” .
 
Het klinkt heel mooi:” Hier ’s mijn gezin, Heer.
Ze zijn van U, neemt U ze maar.
Bedankt dat U zorgt en ik lenen mag”.
Dat klinkt heel mooi, maar is zo zwaar.
 
Want welke moeder wil niet zorgend rondgaan
en welke vrouw laat manlief makk’lijk los?
en dan m’ n eigen ziel en geest, okee,
maar moet ik nu m’ n lichaam ook nog afstaan?
 
Dat voelt de laatste tijd zo raar
en moet ik dat dan ook maar overgeven,
zo van:” bekijk het maar, Heer, ga Uw gang,
wat maakt het uit, ik heb toch eeuwig leven?”
 
Kijk, daar heb ik het moeilijk mee,
ik kan niet loslaten en wil niet lijden.
Het liefste wil ik –uiteraard in eigen kracht-
alles wel doen om dat maar te vermijden.
 
Dus geef ik God wat haar, maar niet m’ n huid.
De Heer is alles, maar hoe zit het met die pijn?
Ik bid me suf en kom er zelf niet uit.
Gelukkig gooit Hij weer Zijn reddingslijn.
 
Gelukkig laat Hij iemand liefdevol vermanen:
“  Geloof, wees niet meer op je angst gericht,
GEEF alles en ieder VOLLEDIG aan Mij OVER.
Dat lijkt wel zwaar, maar is heel licht.
 
Door ongeloof weiger jij te geven
aan Mij, Die alles voor jou gaf:
Mijn huid, Mijn haar, Mijn kostbaar Bloed,
Dat alles redde jou van ‘ t graf
 
Dus kom nu maar, Ik heb je lief
En Ik vergeef je vrees, dat wilde rennen.
Loop maar kalm achter Me aan, zie slechts op Mij,
hoor slechts Mijn stem en je zult vrede kennen” .
 
Dan past mij enkel een berouwvol ” Amen”,
dan geef ik blij echt alles aan mijn Herder.
Dan wandel ik –vaak nog te snel of stromp’lend-
Door Hem geleid vertrouwend verder.