Ja, mijn lieve mensen
Het geluk dat gaat voorbij.
Straks zitten we op een eiland,
Met enkel stenen aan ons zij.

Bomen gemarteld,
Gewurgd door benzinedamp.
Bossen, weiden,
verdwijnen, ’t wordt een ramp.

Enkel dauw legt op hun wonden
een zachte balsem in ’t morgenuur.
Regen valt als tranen
over de stevende, smeulende natuur.

Bossen worden stilaan woestijnen.
Waar eens was de natuur,
met schaduwrijke bomen,
vinden we nog …..een stenen muur.