Geen vluchtige kus, geen omhelzing.
Geen arm rond een schouder.
Geen streling over een bedroefd gelaat
om te weten hoe het met je gaat.
Aanraken, zo belangrijk voor het verzachten van pijn.
Het gevoel te geven "je mag er zijn".

Het mag allemaal niet meer,
wordt ons door het strot geduwd, keer op keer.
Geen enkel troostend gebaar.
Dit alles valt me heel zwaar.
"Huidhonger" wordt het poëtisch genoemd.
Wanneer wordt er eindelijk terug gezoend?

Is dit nu het nieuwe normaal?
Wat doet het met een mens mentaal?
Als deze situatie nog lang duurt,
knuffel ik alle bomen in de buurt.

Amanzimtoti