Waarom voel je toch zo’n pijn.
En vertel je steeds niks aan ze.
Terwijl er zoveel mensen zijn.
Zijn er wel vragen die ze je kunnen beantwoorden.
 
Waarom voel je toch zo’n pijn.
Voel je het verdriet in je hart.
Je weet wel dat je er mag zijn.
En hoop je toch met zoveel smart.
 
Waarom voel je toch zo’n pijn.
Wanneer houdt het op.
Waarom zou je nog in leven zijn?
Wanneer zegt iemand nou eens stop.
 
Waarom voel je toch zo’n pijn.
En ligt de dood jou heel dichtbij.
Is het misschien de oplossing die het moet zijn.
Wanneer zou je nou eens blij zijn?
 

 Ze zeggen wel.
‘Je moet het verleden achter je laten.’
Maar wil ik dat eigenlijk wel.
Er is zoveel gebeurd, zoveel gaten.
 
Ze zeggen wel.
‘Kijk naar de toekomst.’
En ik trek zelf nooit aan de bel.
Ben bang voor de opkomst.
 
Ze zeggen wel.
‘Lucht je hart bij mij.’
Ik ben dan weg, heel snel.
Dat weten wij allebei.
 
Ze zeggen wel.
‘Huilen is goed voor je, doe maar.’
Maar dit wil ik, meer niet dan wel.
Ik vind, dat doen we maar met elkaar.
 

Witte wieven



stromen spinsels
vernevelen in witte wieven
druppen langs lentetakken naar de grond

in de schoot
van een smachtende aarde
die verdroogt in de schrale noord ooster

weer hebben mijn handen
de kou niet verjaagd die
de bloesem met weken vertraagt

zie hoe het leven
in knoppen verwelkt
zonder dat het ooit vruchten draagt



wil melker
02/04/2012
www.wilmelkerrafels.deds.nl