Welkom dichters en lezers

Welkom op het NETWERK VOOR DICHTERS. 

Er staat (c)opyright op de gedichten van Tack, Max U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.

Het feestje vandaag is een hoogtepunt
In mijn ogen de vraag of je mij een momentje gunt

Dan staan we in de tuin, even naar buiten gelopen
Je glimlacht schuin, meer dan ik mocht hopen

We staan op het gras, even in de frisse lucht
Ik trek een grimas, terwijl jij zachtjes zucht

Het feestgedruis op de achtergrond
Ik voel me Zeus, mijn mond op jouw mond

Het feestgedruis lijkt nu zo ver weg
Je glimlacht kuis en luistert naar wat ik zeg

Mijn liefdesverklaring brandt me in de keel
Hemelse openbaring, 't is bijna teveel

Ik vertel je zwetend wat ik voor je voel
En jij, alwetend, weet wat ik bedoel

Ik sta te rillen, wat jij wel zult snappen
Wil mijn honger stillen aan jouw vurige sappen

En terwijl ik mijn liefde verklaar en je eeuwig wil zoenen
Op dat prieeltje aldaar, kots jij over mijn schoenen

Er staat (c)opyright op de gedichten van Tack, Max U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.

Ik wil hier zitten en naar je kijken
Tot in de eeuwigheid
Want zolang ik je met mijn blikken vasthoud
Raak ik jou niet kwijt

Dus zit ik hier met mijn ogen open
Bloeddoorlopen en rood
Want als ik even met mijn ogen knipper
Ga jij misschien stiekem dood

Ik wil hier stilletjes bij je zitten
Aan je ziekenhuisbed
Want zolang ik hier blijf waken
Weet ik dat je 't redt

Er staat (c)opyright op de gedichten van Tack, Max U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.

De zon schijnt op mijn huid
Maar kan de kilte niet verdrijven
De vrieskou in mijn ziel

Ik schrik van elk geluid
Terwijl ik peinzend zit te schrijven
Woorden, zo subtiel

Zal mijn hart het ooit aanvaarden?
Of berusten dan, misschien?
Zal ik ooit nog kunnen aarden?
Nu ik jou niet meer kan zien

Nee nimmer, nimmer meer
Van nu af aan gaan ze verloren
Nu jij er niet meer bent

Die spreuken van weleer
Familiemetaforen
Die straks niemand meer kent

Zal mijn hart het ooit aanvaarden?
Of berusten dan, misschien?
Zal ik ooit nog kunnen aarden?
Nu ik jou niet meer kan zien