Weer loop ik door de straat
waar ik als kind liep te tollen
langzaam, zoals dat nu gaat
laat ik de tijd hier stollen.

Mama staat weer bij de deur
ik zie het raam, de regenpijp
het beeld komt van grijs tot kleur
nu ik die oude wereld meer begrijp.

De lantarenpaal waar ik in klom
de stoep waar ik als schipper naar vaarde
hier waar ik ineens verstom

Bij wat mijn hart steeds bewaarde
zo voltooit zich de som
van mijn levensdroom op aarde.

 

de stad nu zonder Eberhard
voorbij de zomer met zijn laatste kracht
waarin hij nog de taal van liefde bracht

Met de wijsheid van de straat
de brutaliteit van de advocaat
niet voor het pluche of het dure pak
met mensentaal het meest op zijn gemak

Onmatig in zijn werklust, een jager
geen zelfbeklag, nooit een klager
hij was geen Amsterdammer, maar werd het wel
bikkelhard, charmant en razendsnel

Hij was burgemeester van een stad
maar ook zo veel meer dan dat
laten we in zijn naam een brug gaan bouwen
met daarop het woord vertrouwen.