Een uit evenwicht 

gebrachte vrouw

nam het recht

in eigen handen.

 

Ze ruilde de pen

voor het zwaard,

verwierp haar blinddoek

en zag waarom

 

het gevecht begon. 

 

De balans werd gemaakt.

Het verlies was groot.

Een zwaar hart

belandde terug

op haar sokkel.

 

Daar stond ze,

gruwelijk versteend.

Beetje bij beetje

vergruisden haar

wijzende vingers.

Wat, als jij mij op een dag niet meer herkent,
en zelfs jouw ergernissen over mij verdwijnen. 
-
Wat, als jij geen liefde meer voelt
en ik tot een schim vervaag,
-
Wat, als jij je morgen,
 niets meer herinnert van vandaag.
-
Besef nu,
dat je dan nog steeds alles bent voor mij
 en ik, hopende op een wonder, jou iedere dag bij de hand neem.
-
En als jij mij dan door al je schemerwerelden heen, toch even herkent
weet ik dat onze liefde alles doorstaat, en wacht ik,
op een volgend glorieus moment.
------
 Ingrid van der Weegen