kuift wit op vale zeeën

stippen op een kale vlakte
de verte mist in wervelend zand
wind kuift wit op vale zeeën
jaagt hen op met straffe hand

de hoofden zijn gebogen
uit eerbied voor natuurgeweld
of ter bescherming van de ogen
de storm heeft het niet verteld

hij duwt het grijs in groene golven
giert uithalend spetterend nat
ziet een wandelaar zeer verbolgen
kijken door het onverwachte bad

de zee is niet geïmponeerd
en gooit meer golven op het vuur
de man heeft blijkbaar nooit geleerd
dat elementen winnen op den duur

ik zie hem mopperend gaan
nog kwaad kijkt hij de zee steeds aan
verbeten in zijn onterechte woede
hij weet dat zij niets zal vergoeden

wil melker
29/09/2009
www.wilmekerrafels.deds.nl

zijn langzaam verdwijnen

zacht gleed
zijn hand uit de mijne
ik voelde de kou
zijn langzaam verdwijnen

verbonden als kind
voel ik nog zijn knuisten
pas later gebruikte hij
soms ook zijn vuisten

maar in de strijd
om bestaan heeft hij zich
nooit laten gaan relativeerde
en blies dan wat pluizen

het laatste gevecht
heeft hij niet kunnen winnen
het onzichtbaar venijn
zat te diep bij hem binnen

de hand is al koud
zijn lichaam vroeg oud
maar in het leven heeft hij 
met hart en ziel alles gegeven

wil melker
28/09/2009
www.wilmelkerrafels.deds.nl