HET DROEVE EINDE VAN EEN VISSER

Hij staat daar aan de waterkant,
te turen
naar zijn dobber.
De hengel trillend in de hand,
de tobber,
roerloos als een standbeeld. Uren.

Van alle schoonheid om hem heen.
kan hij niet echt genieten.
Een eend wordt, heel gemeen,
verjaagd met het topje van zijn hengel
of een steen.

Ook een aalscholver, die voor zijn kroost
met vissen de kost verdient,
blijkt niet zijn allergrootste vriend
en wordt met luid geschreeuw geloosd.

Een wandelaar, die blijft staan
om dit tafereel te aanschouwen
wordt met kwade blikken en dreigend snauwen
gedwongen weg te gaan
anders zal hem het berouwen!

Na uren ergernis en geen genot
door de vele ogen vol met spot
wordt het hem dan echt te moede
Hij zakt opzij
zonder de schoonheid van de natuur te zien
sterft hij!
De ergernis, de spanning en de spot,
waren voor zijn hart
't is rot,
teveel van 't goede.

Afscheid.

Zwijgend sta ik stil
op de plek waar het lawaai verstomd.
En luister
naar het stil gefluister
van de wind door 't dorre blad.
Als stil gebed mompel ik slechts wat.

Op het zachte verre ruisen van de zee
drijven dan al mijn gedachten mee.
Ik ruik haar geur en proef haar zout.
Op deze plek waar niemand komt
voldoe ik aan hun laatste wil.
Ik ril,
toch is het niet eens echt koud.

Voorzichtig neem ik het deksel van de pot
en zie wat overbleef van mijn twee vrienden
Vaak gepijnigd door veel spot
wat ze werkelijk niet verdienden.

Vol eerbied geef ik beiden nu de vrijheid terug.
De wind neemt deze taak dan van mij over.
Dan plots draait de wind heel vlug
en alsof dit het echte afscheid was
verdwijn ik even in een wolk van as.

www.tuinvlinder.nl
gedichten van Hilde