Hier sta ik dan.
Totaal verloren.
Met nog één voetstap van u in het zand.
-
Het lijkt, of hier al uw groenten huilen.
En dorstig roepen, wat is hier aan de hand?
-
Met mijn hand wrijf ik, in een ontluikende stilte,
zachtjes om uw voetstap heen.
O … mijn lieve opa, wat voel ik mij alleen.
-
Langzaam rits ik mijn tasje open,
en neem het gipszakje in mijn hand.
Voorzichtig scheur ik het zakje open,
en laat het mengsel druppelen in het zand.
-
Na goed een half uurtje wachten,
tik ik voorzichtig uw voetstap naar omhoog.
Het is, alsof een wonder boven mij geschiedt.
Terstond verschijnt een regenboog.
-
Door warmtestralen ineens omhuld,
voel ik de streling van uw hand.
En loop ik, in uw grootse aanwezigheid.
Met uw laatste voetstap van het land.
-----

uit: Dichtbundel Levensmomenten

Ik strijk neer.
Mijn schaduw spreidt zich.
Ik voel de onrust in mij.
-
Weemoedig sluit ik mijn ogen. Ik ben stil.
Ik voel het gras waarop ik zit.
-
Kon ik maar vliegen.
Vliegend mezelf verlossen
 van dit snerpend verlangen in mij.
Vluchten. Mijn vrijheid tegemoet.
-
Verslagen open ik mijn ogen.
 Ik stap af van mijn innerlijke pad
dat ik zelden nog bewandel. Mijn pijn is te groot.
-
Ik heb jou zo intens lief.
Zal ik ooit nog vrij zijn?
Zoals in de tijd, voordat jij voorbij kwam.
 Toen mijn leven nog mijn leven was.