Welkom dichters en lezers

BESTE DICHTERS EN LEZERS VAN GEDICHTENNET

Helaas worden er op deze site geen nieuwe gedichten meer geplaatst.
U kunt deze gedichten nog wel lezen. HEEFT U BELANGSTELLING DEZE DOMEINNAAM (met eventueel de hele site er bij te kopen? GRAAG BERICHT AAN poetrysite apestaartje gmail punt com

Er staat (c)opyright op de gedichten van Henry Vrij U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.
De dood is als feitelijke zekerheid,
net als leven zeker zo feitelijk.
Want je zult sterven, vele malen achtereen,
ieder voorafgaand door een leven, één voor één.
En in één existentie, zul je Hem ontmoeten… buiten ruimte en tijd…
in al Zijn veelbelovende, delende grootsheid,
zul je klaar zijn om te begrijpen en te zien,
dat al dat was en dat is, reeds lang was voorzien.
Je zult de structuur begrijpen, van ontstaan,
en de structuur van totaal bestaan.
En in die structuur wil ik wensen,
dat ik jou mag ontmoeten
…. als engel, tussen al die mensen.
Er staat (c)opyright op de gedichten van Henry Vrij U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.

Aan het einde van mijn tuin is een poort;
die mijn gemoedsrust danig verstoort.
Want bij die poort begint een and’re wereld,
angstig onbekend en mogelijk vol geweld.
Naderbij, durf ik nauwelijks gaan,
voor die onbekenden daar, heb ik argwaan.

Maar op een dag, zag ik een meisje; zittend bij de poort,
kijkend naar mij, net zo angstig voor mijn oord.
Ze leek onschuldig en als mij,
nieuwsgierig naar deze zij.
We glimlachten, wuifden… uit de verte, zij en ik…
en maakten voor het eerst contact, voor een ogenblik.

Steeds vaker bij deze poort, ontmoetten we elkaar,
lachend, wuivend en af en toe praatte ik met haar.
Ik was verbaasd; we verschilden maar heel weinig,
allebei hier bij de poort, op eigen grond, als zodanig.
Zij leerde mijn gewoontes en ik die vaan haar,
en toch was het openen van de poort nog niet voorstelbaar.

We ontmoetten elkaar hier, bijna elke mooie dag;
langs die poort spraken we met een lach,
een traan, een aanraking, enzovoort…
Tenslotte forceerden we die gesloten poort,
liepen over en weer naar elkaar,
en het was dezelfde wereld, voorwaar!

Want een poort is maar een poort,
een ingang en geen scheiding van een oord.
Ik realiseerde me dat een poort niet is om te sluiten,
maar juist om oneindig vaak te ontsluiten.
Die poort; het duurde even voordat het dubbeltje viel;
was eigenlijk altijd al; … gesloten in mijn ziel.

Er staat (c)opyright op de gedichten van Alexander U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.


Ik kan geen seizoen bedenken,
welke oprecht en recht door zee bood.
Elk blad had haar eigen kleur,
maar deze was zo identiek als rood.
Geen seizoen voelde zo kil,
als een storm in een glas water.
Waarom nu deze passie verwaterd?
Het volgend seizoen komt altijd later.
 
Ons licht straalde als ooit tevoren.
Maar gedane zaken nemen geen keer.
De verzameling van gevoel en kleur.
Avondrood was ons drijfveer.
Maar de horizon verregend nooit.
Jouw gezicht verwarmd nachtelijke kou.
Door weer en wind, over land en zee.
De herfst brengt mij altijd naar jou.