Broze bladzijden in vergeelde, bijna vergeten taal;
wanneer ik lees,
woorden en zinnen die juichen als jongvee,
dat, na een lange winter weer buiten mag.

Dagen die zichzelf vergeten zijn vinden zich terug,
vertellen hun verhaal;
en Terschelling wordt opnieuw Schylgeralan.

Ik ruik de zomergroene graszee,
voel duinen stuiven,
tussen de denderende donderdreun
uit de blauwe tentjes van Appelhof door
fladderen witte wagens
langs de hoofdweg oostwaarts
deinen dansend de deuntjes van op 'e riid.

Dagen die zichzelf vergeten zijn,
stokdoof geworden,
schuifelen langzaam door de zomer.
Als je zoekt zijn ze er nog:
verdwaald op stille plaatsen van dit schateiland,
daar waar
Schylgeralan
nog nooit van
Terschelling
heeft gehoord.





(na het lezen van "Arjen" door Cor Bruijn)

een moeder zonder kind

bleek en stil
het zwarte steile haar
iets voor haar ogen

zit daar
een moeder zonder kind
wat in elkaar gedoken

haar trein
dendert maar door
met onverlichte ramen

zonder namen
schokken vier coupés voorbij
terwijl de regen spat

geen uitspraak over schuld
kan haar nog deren want
in haar hoofd rijdt weer de trein

de seinen staan op rood
ze flitsen langs
maar zullen nooit meer keren

wil melker
12/08/2010
www.wilmelkerrafels.deds.nl

leven doet zo’n pijn

mag ik
in je sprookje spelen
op luchtkastelen bij je zijn
het echte leven doet zo’n pijn

nee het is
geen vluchten maar
mijn hart even luchten
geen scherpe kanten meer voelen

zonder woorden
weten wat we bedoelen
samen op drift gaan
en de plicht laten staan

uit alles ontsnappen
de kansen weer pakken
die vrijheid en liefde ons geven
om jouw sprookje opnieuw te beleven

wil melker
11/08/2010
www.wilmelkerrafels.deds.nl