1.
Ik ben tevreden met mijn lot:
mijn herder weidt mij op goede grond.
Een is er die mij met angst vervuld:
die dreigend blaffende, zwart-witte hond.

2.
Waar ik heenga kan ik vanuit hier niet zien;
ik loop nu eens middenin, dan weer achteraan
en luister boven al 't geblaat en gemekker
naar de herder; hij weet waarheen wij gaan.

3.
De herder heeft mij zojuist geschoren;
naakt loop ik tussen medenaakten,
maar zo voel ik mij zeker niet:
het lijkt wel of ik ben herboren.

4.
Waar ik om mij heen kijk
zie ik mijzelf honderdmaal.
Zonder kudde: ik, hondermaal niets,
maar voor de herder is geen schaap gelijk.

Dit gesprek is een Zweedse puzzel:
het andere woord volgt uit het ene,
maar zijn totaal onbekenden voor elkaar.

 Robjes
- geconcentreerde kopjes -
ploeterend in hemelblauw water;
luisteren aandachtig
naar de stem van de zwemjuf
naast hen, over het water
en merken niet
dat bandjes hen dragen.