Details

Geschreven door Ralph Mulder

Categorie: Spijt

Geschreven: 08 februari 2010

Hits: 2430

Er staat (c)opyright op de gedichten van Ralph Mulder U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.

Voorbij de helse pijnen zijn voorbij

Achteloos in niemandsland, maar wie herinnert mij

Ooit aan het aardse leed gebonden

Maar nog niet vrij van de wereldse zonden

Wie ziet mij

Ik lig onder deze kei

Nog meer verlaten dan voorheen

In de leegte is waar ik verdween

Was deze uitweg de juiste beslissing

Of maakte ik een fatale vergissing

Geen weg terug meer

Deze beslissing neem je één keer

Het leven na de dood

Legt mijn hele wezen bloot

Ik kijk van boven neer

Ik zie mijn geliefden, een scheut door mijn hart doet zeer

Hij was gewoon blind

Zegt mijn verdrietige kind

Door zijn lijden

Wou hij alleen zichzelf bevrijden

Hij zag niet hoeveel wij van hem hielden

Hoe vaak we zorgzaam bij hem neer knielden

Nu ben ik hem voor altijd kwijt

En wordt elke dag voor mij een eindeloze strijd

Mocht ik nog één keer zijn hand vast pakken

Kon ik als kind zijn uitzichtloosheid uitvlakken

Zeg dit niet, ik kan niet terug

Misschien besliste ik in deze opwelling te vlug

Waarom zie ik dit allemaal in mijn leven na de dood

Het leven was toch als verdord brood

Zie het verdriet van mijn vrouw

Waren mijn ogen dan zo grauw

Haar tranen vallen op de droge grond

Zich afvragend waarom ik niet meer voor haar stond

Wat heeft ze verkeerd gedaan

Hoe kon ze me zomaar laten gaan

Aan haar schuldgevoelens gaat ze kapot 

Dit was nog het enige uitweg, het uiteindelijke lot

Zien ze niet dat ik ze wou ontlasten

Maar in mijn kortzichtigheid heb ik ze laten barsten

Waarom wordt me dit getoond

De waarheid heeft echt niet in mijn leven getroond

Na mijn dood kan ik niks meer recht zetten

Ik zie alleen de pijn, dat ik nooit op die dingen heb zitten letten

Maar zie, de dalen en het falen

Waar zij me telkens uit moesten halen

De inrichtingen waar ze mij heen moesten brengen

Hoe konden we goede periodes iets verlengen

Iedereen wees mij toch na

Het was een teleurstelling de weg die ik ging

De moeilijkste periode die als donkere wolk boven ons hing

Ik had toch alle recht

Ik was niet bestand tegen dit gevecht

…….

Of

…….

Als er toch een andere weg was

Ik de lichtpuntjes vaker in mijn ogen las

Waarom was ik zo verblind dat ik jullie niet meer zag

Waarom zei mijn geest door deze zorgen zo snel gedag

Ik zie de pijn die ik jullie niet wou geven

Mijn droom was om gelukkig met jullie te leven

Maar ik vergat dat jullie me namen zoals ik was

Ondanks dat ik nooit van deze ziekte genas

Ik zag niet meer de liefde die jullie gaven

Intussen begon ik me steeds verde in me problemen te begraven

Ik val perplex op mijn knieën

Mijn hart breekt in drieën

Hoe heb ik zover kunnen komen

Waarom liet ik me leiden door me zwarte dromen

Ik wil weer naar jullie terug

Alstublieft is er van het dodenrijk naar het leven een brug

Ik heb zo’n spijt van deze daad

Ik smeek je het is toch niet te laat

Ik wist echt niet dat ik ze zoveel pijn zou doen

Begrijp me ik zag echt geen andere keuze toen

Het spijt me zo!

De deur slaat dicht

Nooit meer daglicht

Tijd is niet terug te keren

Helaas van deze fout kun jij niks meer leren

Details

Geschreven door Ralph Mulder

Categorie: Psychologie

Geschreven: 08 februari 2010

Hits: 2090

Er staat (c)opyright op de gedichten van Ralph Mulder U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.

De bladeren vallen weer van de bomen

De tijd van depressie is gekomen

De zon vervaagt achter een donkere lucht

Het gevoel dat je weer terug in je hol vlucht

Herinneringen leggen een grauwe deken over je koude lijf

Het gevoel dat je alleen nog maar zinloze woorden schrijft

Moeheid behangt je dagindeling zwaarmoedig

Kleine lichtstootjes maken je soms iets wat overmoedig

Maar al gauw zakt de pudding in

Heeft leven zo weinig zin

Elke jaar gebonden aan deze zelfde sleur

Wanneer sluit je eens voorgoed de deur

Elk jaar weer ver van huis

Op een plek wat tegen al je gevoelens in druist

Machteloos smeek en bid je dat het over mag gaan

Dit is toch echt geen bestaan

Ziet iemand wel eens de hel waar jij in zit

De lege kamer met alle muren wit

Staren naar het plafond

Maar door die muren breek niet de zon

Verdoemd tot een marteling die telkens je geest treft

Die elke glinstering in je ogen bederft

De innerlijke schreeuw gaat door merg en been

Alleen kun je nergens anders heen

Je krijgt te horen je omgeving is niet van steen

Sorry, maar in deze strijd sta je voornamelijk alleen

Moedeloos tel je de zinloze uren

Hoelang moet deze pijn nog gaan duren

Je droomt zonder schaamte over een einde

Er is een donker licht wat naar jou seinde

Zo zonder traan deze aarde gaan verlaten

Weg van de veroordeling, onbegrip

Nooit meer in een verdomde dip

Vrij zijn van die helse psychische pijn

Eindelijk een licht dat voor altijd schijnt

Je strekt de armen uit

Het enige is lichamelijke pijn waar je op stuit

Je ziet bloed over je armen vloeien

De herfstroos is volop gaan bloeien

Je zakt op je knieën op de grond

Voor het laatst zijn de herfstbladeren bont

Je trekt voor het laatst aan het koord

Verdwijnt voorgoed in zelfmoord

Details

Geschreven door Melker, Wil

Categorie: Liefde

Geschreven: 08 februari 2010

Hits: 1177

Er staat (c)opyright op de gedichten van Melker, Wil U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.