Eindelijk ben ik na een leven achter de deur de goede weg in geslagen.
Al rusten er wel nog op zeeën tijd de nodige vragen.
Het is niet altijd makkelijk
om mijn gevoel te kunnen uiten,
Vaak is er nog een angst,

Alles was zo vreemd, veranderd,
ik stapte uit een sprookjes verhaal.
Het was zo anders, zoveel…
ik had dit gemist, allemaal.
De tijd van binnen het regime bleef wel altijd hangen,
de holte in de gangen…
Toen in een cellenblok waar in je zat gevangen.
Ook laat je weer heel veel achter,
en toch deed het enorme pijn,
Maar er is geen weg terug, je wilt niet terug,
het leven is zo fijn.
Daar komt je pas achter wanneer de tijd er voor je opzit.
Dan pas zie je de kleuren… recht… krom…
zwart en wit..
8